Początki kwidzyńskiego szpitala giną w mroku dziejów, głównie z powodu chaosu wojennego. Brak szczegółowych źródeł uniemożliwia dokładne odtworzenie jego genezy, choć można przypuszczać, że placówka powstała w XIX wieku w odpowiedzi na rosnące potrzeby zdrowotne rozwijającego się miasta. Możliwe, że funkcjonowała jako skromny przytułek lub lazaret, co było typowe dla małych miast regionu. Zachowane dokumenty wskazują, że na początku lat 30. XX wieku szpital przy obecnej ulicy gen. Józefa Hallera 31, położony naprzeciwko dawnego cmentarza katolickiego (dziś parku), dysponował 150 łóżkami. Do 1937 roku liczba ta wzrosła do 200, a placówka uniknęła zniszczeń podczas II wojny światowej, co pozwoliło na zachowanie jej infrastruktury.
W okresie międzywojennym szpitalem kierowali wybitni specjaliści: do 1932/33 dr von Tippelskirch, następnie prof. dr Schubert, chirurg i ordynator z Uniwersytetu w Królewcu, a od 1934 roku dr Schipporeit, specjalizujący się w chirurgii i ginekologii. Placówka składała się z dwóch części: głównej przy ulicy Rospitzer (obecnie gen. Józefa Hallera) oraz prywatnej przy ul. J. Piłsudskiego. Po modernizacji w 1937 roku obie sekcje połączono, tworząc bardziej spójny kompleks.
Szpital działał na pierwszym i drugim piętrze budynku głównego, podzielony na oddziały męski i żeński. Brak specjalizacji według chorób (poza pacjentami krótkoterminowymi, noworodkami i dziećmi) odzwierciedlał ówczesne standardy opieki. Choroby zakaźne leczono w osobnym pawilonie, co minimalizowało ryzyko epidemiczne.
Po zajęciu Kwidzyna przez Armię Radziecką 30 stycznia 1945 roku w mieście szybko powstawały liczne szpitale polowe, wykorzystujące szkoły i większe budynki z uwagi na bliskość frontu. Przez te placówki przewinęło się około 66 tysięcy rannych i chorych żołnierzy, co świadczy o ogromnej skali potrzeb medycznych. 24 marca 1945 roku Pełnomocnik Rządu RP przejął władzę od radzieckiej komendantury, a od 23 kwietnia, jako pierwszy starosta, rozpoczął organizację administracji.
Dzięki determinacji burmistrza Heliodora Chmielewskiego, lekarza Edwina Richerta oraz pielęgniarek G. Kaliszewskiej i H. Sieradzińskiej, w maju 1945 roku szpital wznowił działalność, przyjmując pierwszych pacjentów. Do końca roku przeprowadzono remont, przywracając placówce pełną funkcjonalność. Pierwszymi lekarzami po wyzwoleniu byli Stanisław Pelikowski, Wojciech Stankiewicz, Józef Szypkowski, Wacław Świątkiewicz i Alfons Wojewski, wspierani przez położne Agnieszkę Szmergalską, Stanisławę Zielińską oraz pielęgniarkę Gabrielę Balcerowską.
W grudniu 1945 roku szpital przekształcono z miejskiego w powiatowy, co zapewniło lepsze finansowanie. Pierwszym dyrektorem został Alfons Wojewski (1945–1949), a po nim urząd sprawowali: Józef Szypkowski (1949–1953), Artur Kwaczyński (1953–1955), Jerzy Winiarek (1956–1961), Zbigniew Goszczyński (1961–1967), Jerzy Skrzeszewski (1967–1969), Rajmund Wilke (1969–1976), Józef Kogut (1976–1991) i Mirosław Górski (1991–2000). W latach 90. Górski wraz z zastępcą Ryszardem Urbanowiczem zainicjował przełomowe zmiany, przekształcając szpital w niepubliczny zakład opieki zdrowotnej w formie spółki prawa handlowego. Ten pionierski model zarządzania, wprowadzony 1 kwietnia 2001 roku przez spółkę „Zdrowie” Sp. z o.o., miał poprawić efektywność i finanse placówki poprzez odpłatne usługi. Udziałowcami zostali lokalne samorządy, pracownicy i inwestor zewnętrzny. Prezesami i dyrektorami byli kolejno: Krzysztof Zieliński, Wojciech Kowalczyk (od 2003), Agnieszka Rogala (2009–2010), Elżbieta Madeja (2010) i Leszek Czarnobaj. Od października 2011 roku szpitalem kieruje Ryszard Urbanowicz.
Po 1989 roku zrezygnowano z budowy nowego szpitala w Bądkach, skupiając się na modernizacji istniejącej placówki. Dzięki wsparciu samorządu i lokalnych firm, takich jak International Paper Kwidzyn S.A., szpital zyskał nowoczesny sprzęt i estetyczne wnętrza. Wprowadzenie laparoskopowych technik operacyjnych jako jednego z pierwszych na Pomorzu znacząco podniosło jakość zabiegów, skracając czas rekonwalescencji pacjentów i poprawiając ich komfort. Kolorowe, przyjazne pomieszczenia sprzyjały lepszemu samopoczuciu, co miało szczególne znaczenie dla dzieci i osób starszych. W rankingu „Rzeczpospolitej” z 2005 roku szpital zajął 19. miejsce, a w konkursie „Przyjazny szpital” Pomorskiego Oddziału NFZ – 5. miejsce, co potwierdza wysoki standard opieki i zarządzania.
Modernizacja infrastruktury i wprowadzenie zaawansowanych technologii, takich jak laparoskopia, nie tylko zwiększyły precyzję zabiegów, ale także skróciły czas hospitalizacji, co przełożyło się na większy komfort pacjentów i niższe koszty leczenia. Przekształcenie w spółkę pozwoliło na elastyczniejsze zarządzanie, przyciągając inwestorów i umożliwiając zakup nowoczesnego sprzętu. Jednak model komercyjny mógł budzić obawy o dostępność usług dla mniej zamożnych mieszkańców, co pozostaje wyzwaniem dla współczesnych władz szpitala.
dsai, Zdjęcie dodane przez Pixabay z Pexels